Alkwonkwinkwan

Maandag, 21 juli.

Zou Belgie nog bestaan? Feestdag of niet, afgesloten van de buitenwereld zijn we onderweg naar het afgelegen Algonquin park. De ecolodge die we geboekt hebben ligt op een drietal uurtjes rijden van Ottowa, hoofdstad van Canada.

Aangekomen op de parking waar we de auto moeten acherlaten worden we meteen aangevallen door enkele tientallen muggen in alle soorten en maten die je je maar kan voorstellen. Gelukkig was ik in lancaster een lokale farmacie binnengestapt om zowel voor papa als voor de dochter de nodige voorraad repellent in te slaan. Na de bagage gedropt te hebben, op goed vertrouwen in de houten kabine, trokken we te voet verder naar onbekende bestemming. Nog steeds aangevallen door nooit geziene varieteiten van bijtend, vliegend insectengeweld trokken we door de stille bossen, sommige met beren en ander wild in het achterhoofd, lichtjes schichtig bij onverhoedse beweging of onheilspellende geluiden in het ritsellende struikgewas. Water langs de ene kant, bloemen, struiken, bossen langs de andere kant bracht ons na een half uurtje bij een uiterst primitieve blokhut. De ecolodge.  Electriciteit op aanvraag, aangeleverd door de generator, GSM ontvangst nihil, telecommunicatie bestaande uit tamtams of fluitjes maar wel fris water en een bugfree zone! Na een frisse kleren wissel en een nieuwe ‘spuitlaag’ besloot de dochter nog voor het avondeten om de plas te verkennen per waterfiets. De verse vis met groenten werd al iets minder enthousiast onthaald door de jonge dame maar zonder verpinken haalde ze die avond nog vlotjes tien uur. De adrenaline van de beren en wolven zat nog in het bloed waarschijnlijk. De canadese stilte deed haar werk want de dochter opende pas haar ogen, wakker geworden door het gekraak van het houten huisje, rond half negen. Ontbijten met koffie en thee, worstjes, toast en aardappelflensjes. Na een overtuigende uitleg van Scott besluiten we toch maar deel te nemen aan de kano dagtrip. goede beslissing want het was schitterend! eerst een kleine initiatie waarna we naar onze vertrekplaats wandelden. Gewapend met zonne- en muggemelk trokken we door de bossen naar het canadese water.

Foto’s zijn hier te bekijken.
Prachtige tocht! Drie kano’s voor ons gezes’en. De dochter vond het schitterend. Twee uurtjes peddelen langs riviertjes en meren brachten ons bij het einddoel, een mooie waterval. Zeker voor herhaling vatbaar; wie weet dat er ooit wel een kanotrektocht op ons programma komt te staan in zweden of noorwegen …
Een wandeling langs de rand van de rivier bracht ons tot boven aan de warerval. Na een een poging om te zwemmen in het koude water, welke bemoeilijkt werd door de vele stenen en de de geringe diepte, werd er gelunched op de rotsen langs en in de rivier. Nog even spelen met het water, een dam bouwen, vakkundig geholpen door Filip! Daarna, rustig terug afzakken richting ecolodge. ‘s avonds kampvuur met marshmallows!

woensdag rustig ontbijten. iedereen heeft super lang geslapen! op het gemakske terug richting Lancaster langs enkele binnenwegen. Onderweg nog een spannende queeste, op zoek naar een benzinepomp in één van de vele kleine dorpjes die we doorreden (dorpje = kerk met enkele huizen, soms een cafe, soms een tabakswinkel). ‘s avonds worden we verwelkomd door de andere belgen die ondertussen ook aangekomen zijn in lancaster. De dochter plonst nog snel het water in met de nieuwe vriendinnen.