Ottowawa

Zondag, 20 juli

Uitslapen is er wederom niet bij, de zon piekt al vroeg onze kamer binnen. Drie ramen en enkele spiegels weerkaatsen net voldoende licht in de dochter haar ogen om haar snel wakker te kietelen. Snel  opstaan en Boons eten geven is de boodschap die papa krijgt. Goeimorgen canada.

De honden genoten gelukkig net zoveel van de aandacht als de dochter van de honden dus dat zal wel snel. Na een ontbijt met canadese cornflakes, banaan en yoghurt; rustig met ons getweetjes; werden er eerst nog wat oefenblaadjes  gemaakt. Als beloning een nieuw computerspelletje tijdens welke papa even de kans had om onze zakken opnieuw in te laden. Daar we er enkele dagen op uit trokken dienden we niet alles mee te sleuren en mochten we een deel van de bagage tijdelijk achterlaten. Tegen ‘s middags kwamen onze reisgenoten waarna we onze rommel wegtasten, afscheid namen van Boons en we richting Ottowa trokken. (Foto: Het weerzien met Yves was hartelijk! Let U even op de combinatie Pick up truck – trailer – boot!)

Achterin gezeten met Yves, luisteren naar de wilde zwanen, verliep de tocht naar ottowa voorspoedig. Met isabelle als copiloot en mieke als gids, zij hadden ottowa al een keertje bezocht met A&A, waren we dra in hartje city waar ons schitterend hotel lag. Van daaruit trokken we te voet het ‘t stad in. Mooi, echt heel mooi. Rustig, net zoals in Toronto. grote straten, ruim, proper. Nadat de dochter haar eerste ijsbol tegen de grond had gemikt en ze haar tweede had weggelikt bereikten we via enkele monumenten en winkelstraten de befaamde rideaux. indrukwekkend hoe ze de sluizen nog manueel bedienen.

Geen foto’s getrokken met de gsm maar wel met de camera. Deze zullen spoedig ook ergens online te bekijken zijn :)

Vervolgens nog ergens op een mooi binnenplein een pizza gegeten, gezellig buiten met de hele bende. Terwijl de rest nog gezellig nageniet van een dessertje besluiten wij van op onze schreden terug te keren en nog een plonske te doen in het ‘hotel’zwembad. Blij dat we het het gezien hebben, keren we ons daarna nog eens lekker om in ons luxe bedjes dromend van onze trip die er aan staat te komen.

Boons (spreek uit boens)

Zaterdag 19 juli 2008

Buster, Molly en Boons zijn de honden bij Jef en Jane. Om halfzeven was de dochter wakker en klaar om de puppy uit haar nest te plukken. Na enig onderhandelen lukte het toch om pas rond kwart na zeven de eerste zonnestralen tegemoet te treden. Niet veel later maken we kennis met de papa van Jef. De Heer VanDrisch zijn grootvader was nog gewoon een meneer Van Den Driesche en zelfs zijn vader bleek nog nederlands te kunnen. Hij was de taal echter niet meer machtig. Na de nodige instructies mochten we de honden voederen wat voor ons kleine pup danig vermoeiend werd waarna ze prompt in slaap viel op de dochter haar schoot. Rond de negenen werden onze huisgenootjes wakker waarna we samen ontbeten. Vervolgens iedereen douchen en badderen, lekker rustig oprommelen en klaarmaken, alle tijd van de wereld. Nog even boodschappen doen, ‘s middags nog snel een ‘boke’ eten, en vervolgens de rest van ons reisgezelschap ophalen in Montreal. Yves en Isabel stonden reeds rustig te wachten daar de totaal ongeorienteerde papa weer eens een verkeerde binneweg dacht te moeten nemen. Anyway, de dochter was reuze blij met die andere papa waar ze dan ook rustig aan kon hangen als ware het een reuze klimboom die ze jaren niet meer gezien had. Gezellig achterin onze minivan mocht yves na een weekje engelamerikaans onze spraakwaterval over zich laten komen en heel de weg van montreal naar williamstown mee handje klap en andere kinderspelletjes spelen. uitgehonderd als we waren doken we “Jack’s Pub'” in waar we ons tegoed deden aan de vriendelijke en snelle bediening. Nadat papa en de dochter gedropt werden aan ‘hun’ huisje trok het bonte gezelschap verder richting camping om een nachtje te gaan kamperen. De dochter werd vroeg naar bed gestuurd om enkele uurtjes slaap in te halen. Enkele verhaaltjes later vielen de oogjes vanzelf dicht.

Morgen trekken we richting Algonquin park met een nog ergens te plannen tussenstop. Ben eens benieuwd.

Mais Muur

Vrijdag 18 juli

Na het laatste ontbijt bij de familie McCuagh brengen we Mieke en Flip naar het station in Alexandria; zij trekken er een dagje op uit naar Montreal. Als we terug op de farm komen kunnen we uiteindelijk toch de kalfjes voederen. De verwachtingen waren hoog gespanen maar het bleek redelijk saai te zijn :) Kalfjes die aan een fles komen sabbelen is namelijk niet zo boeiend als de dochter zich had voorgesteld in haar dromen. Opnieuw bracht een poes redding! een klein katje werd mee naar buiten getroond om even liefdevol verzorg te worden tot Piper, de grote stalhond, jaloers werd en eveneens aandacht begon op te eisen. Nadat we onze koffers hadden gepakt trokken we naar een nieuwe verblijfplaats in Williamstown. De zus van Ann stelde haar woning ter onzer beschikking voor twee nachten. super rustig, even terugtrekken, … en … er was toch wel een puppy zeker … feest dus!

In de namiddag gingen we op zoek naar het ‘grote’ zwembad in Cornwall. Eerst nog even langs een Tim Horton’s gepasseerd om koffie/fruitsap met croissant te nuttigen waarna we het aangeprezen zwembad net buiten de stadskern vonden. Bleek dat diezelfde Tim Horton die dag het zwembad af had gehuurd en iedereen gratis toegang verleende. In het redelijk puriteinse canada is er geen sprake van zwemslips. Integendeel, grote zwemshorten, t-shirten en zelfs heelder garderobes dobberden mee in het water. Bizar. Tim H had zich goed voorzien van redders want elke 5 a 10 meter stond er wel een lifeguard over onze veiligheid te waken.  Na een tweetal uurtjes in het water kreeg papa het stilletjes aan koud en werd de terugtocht aangevat richting williamstown. Daar aangekomen jankte het kleine pupje ons reeds welkom. Eventjes dag zeggen werd al snel een half uur waarna papa het kleine ding met enige aandrang ontzette van de overenthousiaste blonde bewonderaar. Een spelletje PutPut was overtuigend genoeg om ze even rustig op een stoel te krijgen.

Net toen we op het punt stonden om een lokaal resto’tje in Lancaster uit te proberen kregen we telefoon van Filip. Bleek dat de treinen van Montreal naar Alexandria volzatten, of we hen eventueel in Cornwall konden oppikken. Graag zelfs, scheelt toch weer enkele tien minuten heen en terug dus wij, met de kaart, het station in Cornwall gezocht. Met Eline als kaartlezende copiloot vonden we het lokale stationnnetjes in no time waarna we nog snel het italiaans-grieks restaurant op de hoek binnendoken voor een spaghettig en een pizza.

zwemdag …

Donderdag, 17 juli. Rustdag.

‘s morgens? zwemmen. ‘s middags zwemmen. Namiddag zwemmen. Vooravond zwemmen. Avond zwemmen!

In de voormiddag worden we gewekt door het licht, rond zeven uur zijn we beneden. Buiten zoeken naar Stirling, de huiskat. Piper, de barndog, begroet ons blaffend en blij! Nog even dag zeggen tegen de kalfjes, vervolgens gaan we eerst Mieke en Flip ophalen bij Jef en Jane.Wanneer we terug komen krijgen we een super ontbijt, geserveerd door Andrew en Ann. Eline wordt daarna vakkundig begeleid door Andrew waarna ze 16 baantjes zwemt (van 40 feet =  13 meter en een chique). even daarna vertrekken A&A en M&F naar Ottowa. Wij blijven rustig in Lancaster, we trekken even naar het centrum om boodschappen te doen. Het blijft grappig om de mensen een hele uitleg te zien doen in het engels waarna de dochter steeds haar schouders ophaalt en papa ter hulp moeten schieten en uitleggen dat ze geen jota engels verstaat :)

Als we terugkomen staan er hotdogs op het menu waarna we bezoek krijgen van Ansley en Ella, twee vijfjarige waterratjes die maar al te graag mee het water in duiken. Na een paar uur komen ze de dametjes weer ophalen waarna ons uffra even mag bekomen, binnen bij een iets draaglijker temperatuurtje, bij een filmpje van Pipi Langkous …

Tegen vijf uur duiken we de stallen in, echter voor het kalfjes voederen zijn we weer te laat.

De grote koeien stinken een beetje teveel en kunnen de dochter maar matig bekoren. Gelukkig is Stirling er nog om de boel te redden. Na heel de dag zoek te zijn geweest is de schaduwminnende kat weer tevoorschijn gekomen. De poes komt luid spinnend langs haar benen geschurkt en geniet van de vele aandacht. De zon is achter de wolken gedoken echter wederom lokt de 31° ons richting zwembad. Terwijl papa naast het zwembad de BBQ prepareert, plonst de dochter nog even met een zwemband het 26° warme water in. Vanavond schuiven we aan bij isabel en clark, mama en papa van Ann. Geweldige mensen!

Who’s the King?

Dinsdag, 15 juli.

na ons ontbijt bij Tim Hortons, koffers pakken en uitchecken, duiken we de ondergrondse in om onze wagen op te pikken aan de rand van Toronto. Na het nodige papierwerk verwachten we ons aan een uitleg bij de wagen maar niets is minder waar. Sleutel en wegwezen is de boodschap. Voorzien van een miniVan duiken we het stadsverkeer van Toronto in. Gemoedelijk schuiven we mee aan in het o zo relaxte canadese verkeer. terug aan het hotel, waar we onze koffers in bewaring gaven eten we nog snel een portie fish and chips. Op de achtergrond is een braziliaans festivalletje voor de nodige ambiance aan het zorgen. De weg vinden naar Kingston was meteen een uitdaging. bewegwijzering is schaars en helemaal anders uiteraard. Na een half uur belanden we uiteindelijk toch op de 401. Een ongelooflijk grote highway, rustig cruisen tegen 100 per uur, ontzettend relaxed! Na een half uur geef de dochter het op en valt in slaap. Na haar de iPod te onfutselen kan ook papa rustig twee uur lang naar zijn muziek luisteren. In Kingston slagen we er nogmaals in om waanzinnig te verdwalen. Twee vriendelijke dames, waarvan eentje plots Hollands blijkt te kunnen, leggen ons uit dat we aan de totaal verkeerde kant van Kingston zitten. Blijkbaar heeft het reisbureau zich een beetje vergist en ons ipv in het centrum te stationeren liggen we nu helemaal buiten Kingston. Beetje jammer, maar ja … We komen uiteindelijk terecht in een plaats die lijkt weggelopen te zijn uit één van de amerikaanse roadmovies. Kleine kamertjes waar je je auto voor kan parkeren. Helaas zat de nicotine en de teer nog steeds in het ondertussen rookvrije hotel.
‘s morgens american breakfast at Denny’s, vervolgens koffers pakken, again, en hit the road. Papa’s dagprogramme wordt volledig in de vuilbak gekieperd. Fort Henry en de 1000 islands kunnen de dochter niet meer bekoren, het vooruitzicht van de ‘farm’ is te verlokkelijk. Gevolg? om 12 uur komen we aan in Lancaster! Andrew en Ann wachten ons op. Tien minuten later zitten we reeds in het zwembad. Rond twee uur vertrekken we richting Montreal waar Mieke en Flip zullen aankomen. Onderweg stoppen we nog even voor ‘echte’ poutine. Frietjes, vleessaus en kaas. De dochter krijgt een soort van hotdog op een stokje. Montreal is een halfuurtje rijden. timing is perfect! we komen aan en onze gasten kunnen meteen instappen! Ook hier is alles weer ontzettend rustig …weinig volk en absoluut geen stress!

rarara

Niagara!

wat een absoluut machtige belevenis! Als je met de Maid of the Mysth de horseshoe binnenvaart voel je je ontzettend nietig. De horseshoe is de canadase kant van de waterval en dankt zijn naam aan de vorm van een hoefijzer.  De boot vaart tot op 60 meter van de waterval wat een spectaculaire douche oplevert maar ook een 300° zicht van water dat met een onmenselijke kracht naar beneden dondert. 10 miljoen badkuipen storten er elke seconde over de rand. Uiteraard is commerce troef maar toch is dit wat mij betreft een aanrader. De watervallen zijn ook gratis te bezichtigen langs alle mogelijke kanten maar niet op deze confronterende manier. Ook van bovenaf op de rock levert dit overgetelijke indrukken op.  Je kan het water, op deplaats waar het naar beneden stort,  tot op minder dan vijf meter naderen. Watergordijnen spatten op tot enkele 100-den meters boven de grond, regenbogen vanuit elke hoek, waanzinnige stroomversnellingen, watervalletjes, draaikolkjes, … waar je ook kijkt. De kriebels om in een kajak te stappen jagen de adrenaline naar ongekende hoogte.

Onze tourguide Ken pikte ons op om halfnegen. De mens wist aangenaam te vertellen gedurende de ganse rit. Bewonderenswaardig voor zij die engels verstonden. Echter onze italiaanse medemens alsook de dochter hadden niet bijster veel aan Ken zijn na-oorlogse verhalen over de british Queen. De rit langs Lake Ontario werd dan ook opgeluisterd door diverse verhalen over a-kaboutertjes die papa ter plekke uit zijn duim mocht zuigen. Niagara on the lake was de eerste pit stop die we maakten. Een ijsje ter plekken en een plaatselijke speeltuin waren voor de dochter veel intressanter dan de historische waarde van dit kleine dorpje. Ook de volgende halte, de whirlpool (plek waar het water uit de bassins wordt geloosd en waar de zwaartekracht het verliest tegen het volume), werd maar matig geapprecieerd door de dochter. Een telefoontje naar de diverse huisfronten (proficiat voor de jarige oma!) als afleiding deed wonderen. Na ons lunchbuffet werd haar ongeduld eindelijk  beloond en mochten we richting bootje wandelen. Getooid met de gekende blauwe jasjes dook ons schip de nevelige waterval in wat met veel oh’s en ah’s gepaard ging van onze chinese/japanese medemensed. Tijdens de ontscheeping kwamen we zowaar enkele belgen tegen die aan een drieweekse toer waren begonnen. Leuk om nog eens vlaams te horen!

Na een laatste tussenstop aan de rock bovenaan de watervallen, een koffie van Tim Horton’s voor papa en french fries van McDonald voor de dochter togen we naar de laatste afspraak van de dag; de wineyard van de canadase beroemdheid (vul naam in van canadase komiek). Een specialiteit hier is de ‘icewine’. Op het einde van het plukseizoen laten ze enkele trossen hangen die pas geplukt worden als het drie nachten na elkaar min 14°C is geweest. ‘s nachts trekken er dan honderden plukkers in Ontario er op uit om keiharde knikkers ijsdruiven te oogsten waar dan mierzoete ijswijn van gemaakt wordt.

rond half acht terug in het hotel alwaar een plonske in het binnen/buiten zwembad ons nieuwe energie geeft. vanavond voor de verandering eens geen McDo op het menu. We besluiten een italiaan op te zoeken die in de boekjes staat aangeschreven als excellent familierestaurant.
Ongelooflijk! echt subliem. Moesten we morgen nog in Toronto zijn ik had er zeker terug gegaan. Jammer dat die mensen niet ergens in Antwerpen een zaak uitbaten. Geweldige sfeermuziek (Marc Moulin, Erica Baduh, …), super knappe inrichting met tot de verbeelding sprekende luchters die zelfs de dochter tot de verbeelding spraken, heel vriendelijke en snelle bediening en op de koop toe … lekker! Dit is één van de lekkerste pasta Fettucini’s die ik ooit al gegeten heb! (kip, zongedroogde tomaatjes, spinazie, …) Ook de dochter haar pizza was echt heerlijk. Vergezeld van een glaasje chianti was dit de ultieme bekroning van een drukke, mooie dag.

PS: tot twee keer toe kwamen we onderweg naar het restaurant hele hulpvaardige, beleefde politieagenten tegen! Super!
PS II: De CN tower kleurt ‘s avonds. (niet super goed te zien met mijn mobile phone’s cameraatje maar toch)

Het Kan da!

Tegen gemiddeld 850km per uur op een hoogte van 11000 meter met een buitentemperatuur van –52 vlogen we gerieflijk in acht uur van Amsterdam naar Toronto. Met een supergroot toestel was er geen sprake van ‘neven’effecten bij vertek noch aankomst. Geen vervelende druk op de oren tijdens het opstijgen, geen verkleinde maag tijdens het landen maw een super eerste ervaring voor onze jonge globetrotter. Nadat de eerste zenuwen waren wegge”ebd nam de aangeboren nieuwsgierigheid toch de bovenhand. Al vanop de luchthaven verstond ze het als geen ander om conversaties tot stand te brengen en iedereen te begroeten met een wuifhandje of een ‘my name is eline". Verder reikte de kennis van het engels echter nog niet waarna papa steeds weer de boel mag gaan uitleggen.

Zo’ook bij onze aankomst te canada. Man man, ik had begot vroeger minder moeite om naar het oostblok of Ukraine te reizen; op vakantie komen naar canada is blijkbaar niet vanzelfsprekkend. Ze verwachten hier namelijk geen toeristen, enkel illegale immigranten. Blijkbaar is dit het beloofde land want tot drie maal toe mochten we uitleggen waarom we naar canada kwamen, wat we gingen doen, waar we naartoe gingen en waarom dan wel, of we volk kenden en waarom in godsnaam die Schot met die Canadese ging trouwen die op de koop toe in Antwerpen woonde en in Brussel werkte … eerst de border politie, daarna de douane en de kers op de taart was de immigration service.

Enfin, had ik al gezegd dat de vlucht voorspoedig was verlopen? Eerst een stukje schotland, vervolgens heel lang niets dan water, vervolgens een stukje onherbergzaam Groenland, daarna weer heel veel water en pas de laatste twee uur ofzo nog wat land.  Vanaf het noorden kwamen we canada binnen, over montreal naar toronto. Het eten aan boord was niet echt super, zeker niet voor de o zo kieskeurige dochter mais bon om de twee uur werd er toch langs gekomen met een versnapering en een drankje dus ook zij overleefde dit wel. Entertainment aan boord was niet wat ik had verwacht; geen spelconsoles noch individuele teveetjes voor iedereen dus papa was spelpartner van dienst. Gelukkig hadden de beide oma’s voldoende pakjes gemaakt om de acht uur durende vlucht te overbruggen!

Na de bagage te hebben opgepikt (wat is zaventem toch een luxe qua snelheid op dat gebied!) taxi genomen richting downtown. Ook hier heeft onze indische medemens blijkbaar alle native canadazen (zijn die er?) verdrongen, maar ook zij  beschikken over een rijbewijs dus veilig en wel geraakten wij in onze hotteletje. De vier lieftallige dames checkten ons vlotjes in, vertederd door de danspasjes van het kleine belgische prinsesje. Ondertussen was het vlotjes middernacht in belgie maar onze klok stond reeds op eastern time en onze magen vertelden ons; zes uur, etenstijd! snel even verfrissen, iets anders aan doen en wij vol goede moed het klammige toronto on getrokken. 28 graden en dampend vochtig vonden we al na vijf minuten onze eindbestemming; Mac Donnalds. Op die 800 meter waren we al een Tim Hortons, een Starbucks en nog een lokale koffieboer tegenkomen en minstens vier hotdog annex frietkramen. Poutine staat op mijn lijstje als aanrader van Ann-Margaret maar de aanblik van zulke druipende aardappelschijfjes kunnen wij Belgen moeilijk ‘friet’ noemen. Mischien is dit in Montreal beter :)

Acht uur (twee uur ‘s nachts in Antwerpen), bed in. Zowel dochter als papa. Halewijntje de kabouter mag nog twee hoofdstukjes opdraven als slaapentertainment maar dan is het voor onze gejetlagde geesten toch de hoogste tijd. 

Om vijf uur loopt het ergens mis met onze biologische klok want na veel woelen en draaien is het weer de beurt aan halewijntje om de rest van haar verhaaltje op te biechten. Ondertussen genieten we van een prachtig verlicht toronto waar de zon pas opkomt rond halfzeven!

Rond zeven uur stappen we Tim Hortons binnen voor ons eerste canadese ontbijt. Voor de dochter een donut met discobollen en voor papa eentje met honing. Geduld kennen ze hier niet; veel kans om een keuze te maken heb je dan ook niet. Na weeral enkele dollars lichter gemaakt te zijn aan de receptie van ons hotel trekken we met de aldaar gekochte ticketten naar de skyneedle. De CN tower wordt door de dochter niet aanvaard als grootste vrijstaande toren ter wereld; in haar ogen is de kathedraal van antwerpen veel hoger!

Ook een bezoekje aan de verschillende platforms, een koffie en een chocomelk op een slordige 360 meter, een rondwandeling buiten (!) rond de toren, een kijkje in de diepte door een

 

              glazen vloerplaat en zelfs een bezoekje aan de bubble op 446 meter hoogte deden haar niet van mening veranderen. Vergis U niet, de gebouwen die je hier ziet zijn allen kleine wolken krabbers. Alles is hier groot, groter en groots. de lokale singel telt hier gemiddeld vier rijvakken, minder dan 20 verdiepingen zie je hier niet, en de enigste kleine auto’tjes zijn of toeristen of huurautotjes. Hier kennen ze nog geen verminderde koopkracht, bankcrashes door immobilien catastrofes of andere inflatoire perikelen.

De namiddag werd doorgebracht aan en op Ontario Lake. Eerst een boottochtje welke ons op een eilandje bracht waar de tot nu toe verloren gewaande bevolking van toronto blijkbaar hun zondag al piknikkend doorbracht. Mooie groene eilandjes, verbonden al dan niet met bruggen, werden volgepropt met speeltuinen, een mini pretpark, een kinderboerderij alsook talrijke pikniktafels met gelegenheid tot BBQ. Heelder gezinnen kwamen naar de kleine strandjes afgezakt om de ondertussen zomerse 30° toch enigszins te kunnen verdragen. Na een plonsbeurt in ons verwarme buitenzwembad op de derde verdieping was het tijd om de innerlijke mens nog eens te verstevigen en waar anders dan, juist, Mac Donalds was dit mogelijk. Had ik al vermeld dat we ‘s middags, aan een of ander bekend baseball stadion, waarvoor de halve wereld kaartjes te koop aanbod, een echte hotdog aten net zoals in de films? Op z”n Canadees gaat dit als volgt; Bestel een broodje met worst en vervolgens probeer je daar zoveel mogelijk waar voor je geld te krijgen door er alles op te stapelen wat je maar kan. augurkjes, pickles, ajuin, zuurkool, ketchup, mosterd, … Wij bescheiden belgen volstonden met een toefje Heinz … maar wacht maar tot we hier ingeburgerd geraken.

 

‘s avonds op het pleintje nog een ijsje en de dag werd weer mooi afgesloten.

   Morgen vroeg weer op!

First flight

De zenuwen voorbij, tranen van het afscheid opgedroogd, het lange wachten voorbij ... Klaar voor het vertrek. De zon schijnt in amsterdam. In toronto is het 29 graden! We vertrekken met 15 minuten vertraging aan onze 8 uur durende queeste. Meer nieuws vanuit toronto! (dank voor de sms'jes, de rit naar de luchthaven, de last minute calls)

overzichtje trip canada

Hoe ziet onze trip eruit?
Zaterdag vertrekken we om 13:55 vanuit Amsterdam. We landen om 16u lokale tijd in Toronto. Aangezien ze daar zes uur achter staan is het ondertussen reeds 22u in den Belgique en zullen we waarschijnlijk geen sms’jes en dergelijke meer sturen. Gelieve dan ook niet ‘s morgens vroeg te bellen om te checken of we aangekomen zijn want als het voor jullie ochtend is, is het voor ons nacht! Dus, gouden regel, bel ons niet voor 15u Belgische tijd aub !!! (Met andere woorden, papa hoopt dat dochter daar elke dag super lang uitslaapt ;-) )
Zaterdag trekken we van de luchthaven verder naar het hotel waarna we waarschijnlijk na een kleine avondwandeling redelijk groggy in ons bed zullen belanden. Zondag dagje toronto; ontbijten in de plaatselijke Starbucks, bezoekje aan China Town, shopping mall mee pikken en uiteraard de CN tower een bezoekje brengen !
Maandag een georganiseerde (negen uur lange) daguitstap naar de Naigara Falls. Boottochtje met de Maid of Mysth ; bezoek aan, rond, onder, boven de fameuze wereldbekende watervallen ; eten in het kleine mijnwerkersdorpje aldaar ; etc …
Dinsdag auto oppikken en richting Kingston. Niet te verwarren met de woonplaats van wijlen Bob Marley. Kingston ligt aan de thousand Islands welke samen met Fort henry één van de mooiere atracties is in Ontario.
Woensdag rijden we door naar Glenmaple. Klein gehucht tegen Montreal.
Daar ontmoeten we enkele medereizigers en krijgen we een boerderij ter onze beschikking !
Kaartjes/brieven :
Clark & Isabelle McCuaig
tav Eline en Johan Sleeckx
Glenmaple Farms
County road 34, # 6003
Lancaster
Canada
Dit wordt onze uitvalsbasis tot het einde van onze trip.
Zaterdag, 19 juli, trekken we naar Montreal waar we nog enkele landgenoten gaan oppikken. Terrasje doen, hapje eten, mont'realaxen, ...
Zondag mischien, afhankelijk van het weer en de goesting, een daguitstapje naar Ottowa, de hoofdstad van Canada. Een kleine 120 kilometer rijden.
En dan, als alles geboekt geraakt, wat tot op heden nog steeds niet vastligt, trekken we enkele dagen naar de ecolodge. Een houten primitieve blokhut in Algonquin park. Geen stroom, geen gsm ontvangst, geen internet, geen auto’s, …
Tegen donderdag zijn we dan zeker weer terug op onze uitvalsbasis om alsnog enkele dagen aan het zwembad te kunnen doorbrengen alvorens aan de festiviteiten te beginnen. Zaterdag; D day; een lokale trouw met alles er op en er aan.
To be continued …

album testje

Vakantie Test

 

album testje …

terug met live writer!

Blogging via MS Word

Kriebels in de buik of zijn het knopen?

Net langs het reisbureau geweest. Ticketjes gaan afhalen, vouchers voor auto en hotel. Niagara falls here we come!

Het wordt nu dringend tijd om te beginnen pakken. Bye bye belgische zomer, in canada is het 32°C.

Smelten in de thalys

Pff... 27C buiten maar eveneens minstens 25C binnen. De thalys zit afgeladen vol en de airco kan het volgens mij vandaag niet aan. Beetje uitgeteld jagen we de verveling weg met kranten en mobiel internet. Op de brug van vilvoorde is het rustig zie ik terwijl onze suppersnelle trein er gezapig onder door bommelt. Na anderhalf uur wachten in gare du nord zal ik blij zijn om straks in het mooi vernieuwde antwerpen centraal aan te komen.